μην νομίζεις ότι σε ξέχασα... Απλά κάποιες στιγμές έρχονται οι εξελίξεις και σε καταπίνουν κ εσύ όχι μόνο δεν προλαβαίνεις να τις καταγράψεις για να τις διαχειριστείς καλύτερα κ να συνειδητοποιήσεις τι συνέβη κ πως κ γιατί αλλά νιώθεις χαμένη... Κ έτσι τώρα που νιώθω ότι έχουν έρθει τα πάνω κάτω, καταφεύγω σε σένα για να με βοηθήσεις κ να με ηρεμήσεις... Όταν οι φίλοι σού λενε πράγματα που σε πονάνε κ ξέρεις ότι δεν σε καταλαβαίνουν κ νιώθεις να μην σε χωράει ο τόπος τι κάνεις??? Φοβάμαι... Φοβάμαι πολύ... Ότι αυτή η σχέση που άντεξε τόσα ως τώρα, θα καταρρεύσει σαν κάστρο από άμμο όταν έρθει η παλλίροια... Σαν πύργος από τραπουλόχαρτα που πέφτει από μια αδέξια κίνηση??? Αυτό... Πάντα ήμουν αδέξια... Αλλά τώρα??? Πως να διορθώσω τι??? Κ από που να ξεκινήσω??? Τι κάνεις όταν χάνεις τον κόσμο κάτω από τα πόδια σου??? Μακάρι να υπήρχε ένας μαγικός συνδυασμός κ να τον πατούσα κ όλα να έφτιαχναν... Να ερχόταν η ισορροπία κ να έφευγαν οι καβγάδες κ οι παραλογισμοί, οι αμφιβολίες κ όλα... Αλλά δεν υπάρχει ε??? Κρίμα... Δεν πιστεύω ότι τελειώνει η αγάπη... ή σβήνει... Τότε μάλλον ποτέ δεν ήταν αληθινή αγάπη... Έτσι, δεν πιστεύω ότι όλα βαίνουν προς το τέλος... Κ εγώ είμαι απλά μια ακόμα τρελή... μια ημίτυφλη που φοβάται μην χάσει το μοναδικό φως της...
Κυριακή, Δεκεμβρίου 19
...το κάστρο μου ... ο πύργος μου...
μην νομίζεις ότι σε ξέχασα... Απλά κάποιες στιγμές έρχονται οι εξελίξεις και σε καταπίνουν κ εσύ όχι μόνο δεν προλαβαίνεις να τις καταγράψεις για να τις διαχειριστείς καλύτερα κ να συνειδητοποιήσεις τι συνέβη κ πως κ γιατί αλλά νιώθεις χαμένη... Κ έτσι τώρα που νιώθω ότι έχουν έρθει τα πάνω κάτω, καταφεύγω σε σένα για να με βοηθήσεις κ να με ηρεμήσεις... Όταν οι φίλοι σού λενε πράγματα που σε πονάνε κ ξέρεις ότι δεν σε καταλαβαίνουν κ νιώθεις να μην σε χωράει ο τόπος τι κάνεις??? Φοβάμαι... Φοβάμαι πολύ... Ότι αυτή η σχέση που άντεξε τόσα ως τώρα, θα καταρρεύσει σαν κάστρο από άμμο όταν έρθει η παλλίροια... Σαν πύργος από τραπουλόχαρτα που πέφτει από μια αδέξια κίνηση??? Αυτό... Πάντα ήμουν αδέξια... Αλλά τώρα??? Πως να διορθώσω τι??? Κ από που να ξεκινήσω??? Τι κάνεις όταν χάνεις τον κόσμο κάτω από τα πόδια σου??? Μακάρι να υπήρχε ένας μαγικός συνδυασμός κ να τον πατούσα κ όλα να έφτιαχναν... Να ερχόταν η ισορροπία κ να έφευγαν οι καβγάδες κ οι παραλογισμοί, οι αμφιβολίες κ όλα... Αλλά δεν υπάρχει ε??? Κρίμα... Δεν πιστεύω ότι τελειώνει η αγάπη... ή σβήνει... Τότε μάλλον ποτέ δεν ήταν αληθινή αγάπη... Έτσι, δεν πιστεύω ότι όλα βαίνουν προς το τέλος... Κ εγώ είμαι απλά μια ακόμα τρελή... μια ημίτυφλη που φοβάται μην χάσει το μοναδικό φως της...
Δευτέρα, Δεκεμβρίου 13
Night Wishes
Στο σήμερα που ζεις ,έχεις φορεμένο το πιο γλυκό χαμόγελο .
Τρίτη, Δεκεμβρίου 7
Καταδικη.
Ας πουμε πως τωρα που εγινες θεος στην αγκαλια μου δεν σε αφησω να φυγεις.
Ας πουμε πως τωρα που εκανες την ζωη να αξιζει να την λενε ζωη και να μην την ονομασουν με μια αδιαφορη λεξη.
Ας πουμε πως εσυ εισαι που εγω αγαπησα σε γαλαζια και κοκκινα λεπτα
Και ας πουμε πως εγω και εσυ υπαρχουμε για να ειμαστε μαζι....
οτι εγω και εσυ ειμαστε μαζι γιατι ο θεος στην δημιουργια μας μας εβαλε διπλα διπλα και εμεις 'δεσαμε' καναμε μαζι τον θεο να αξιζει να τον λατρευουν
Ας πουμε πως εισι η αρχη μου
Ας πουμε πως ειμαι το τελος που σου αξιζει....
και ας πουμε πως στο ζητουσα
ας πουμε πως το αξιζα
αςπουμε πως ποτε δεν θα γινει
και ας πουμε πως το ελπιζαμε οσο τιποτα...
Ας πουμε πως εγω και εσυ ειμαστε δυο μισα που ποτε δεν θα ειναι ολοκληρα γιατι ο θεος φοβηθηκε την πληρωτητα μας.... φοβηθηκε ποσο δυνατη ειμαι οταν με συμπληρωνεις
Και ο φοβος του θεου αυτου που υπακουει στις αδυναμιες του εγινε η ατερμονη μας αναγκη να ειμαστε ενα και ομως ειμαστε καταδικασμενη να υπακουμε στον αριθμο δυο...
Ας πουμε πως μας αξιζε;
Θα το έκανες;
Πέμπτη, Νοεμβρίου 25
Παρασκευή, Νοεμβρίου 5
Sara Barreiles - Breathe Again
Car is parked, bags are packed, but what kind of heart doesn't look back
At the comfortable glow from the porch, the one I will still call yours?
All those words came undone and now I'm not the only one
Facing the ghosts that decide if the fire inside still burns
All I have, all I need, he's the air I would kill to breathe
Holds my love in his hands, still I'm searching for something
Out of breath, I am left hoping someday I'll breathe again
I'll breathe again
Open up next to you and my secrets become your truth
And the distance between that was sheltering me comes in full view
Hang my head, break my heart built from all I have torn apart
And my burden to bear is a love I can't carry anymore
All I have, all I need, he's the air I would kill to breathe
Holds my love in his hands, still I'm searching for something
Out of breath, I am left hoping someday I'll breathe again
It hurts to be here
I only wanted love from you
It hurts to be here
What am I gonna do?
All I have, all I need, he's the air I would kill to breathe
Holds my love in his hands, still I'm searching
All I have, all I need, he's the air I would kill to breathe
Holds my love in his hands, still I'm searching for something
Out of breath, I am left hoping someday I'll breathe again
I'll breathe again
Παρασκευή, Σεπτεμβρίου 24
Δικό σου...
κι απότομα η ηδονή ξυπνά
και λαχταρά για λίγο ακόμα
του πόθου τη ζεστή αγκαλιά
Ταξίδι στου άπειρου την άκρη
με οδηγό γνώριμα χάδια
να μην κυλήσει ούτε ένα δάκρυ
από τα δυο γλυκά σου μάτια
Χαμένοι στο όνειρο γυρνάμε
κλεισμένοι στις δικές μας σκέψεις
και δε με νοιάζει πια πού πάμε
αρκεί τα θέλω να πιστέψεις
Γιατί είμαι εδώ, ακόμα.. και γι' ακόμα.
Ντύνομαι φως και σου χαρίζω ένα κομμάτι από μένα.
Απ' της ψυχής τα εσώτερα, απ' της καρδιάς τα μύχια.
Δικό σου..
Ολόδικο σου..
Κι αυτό, κι εγώ...
Τρίτη, Σεπτεμβρίου 14
Αναρωτιέμαι.....
Αναρωτιέμαι αν ποτέ ένοιωσες για μένα έρωτα...
αν ποτέ κατάλαβες στ' αλήθεια πως στο καλό ένοιωθα για 'σενα όταν με κράταγες;
πως έτρεμε το σώμα μου όταν τα χέρια σου το αγαπούσαν και το λάτρευαν με ευλάβεια πιστού.
πως πληγωνόταν η ψυχή μου όταν κάποιος προσπαθούσε να σε πάρει μακριά από τις λιγοστές πια στιγμές που αφιερώθηκαν στην ιστορία του χρόνου για εμένα και εσένα για εμάς!
πόσο πολύ σε αγάπησα πως είδα την ευτυχία στα μάτια σου την άκουσα απο τα χείλια σου.
Αναρωτιέμαι αν κατάλαβες ποτέ πως μακρια σου λείπω η μιση και όλοκληρη δεν θα νιωσω ποτέ ποτε ξάνα....
Σαν εσένα δεν θα αγαπήσω ακόμα και αν ερωτευτώ και ξοδέψω τον περισσευούμενο έρωτα που είχα να σου δώσω ποτέ ξανά σε κανέναν ουρανό δεν θα αγαπήσω κανένα πλάσμα του κόσμου όπως εσένα και αν πω ποτε το αντίθετο θα είναι ψέμα κατάφωρο .
sykaki.
Δευτέρα, Αυγούστου 30
Γράμμα σε...
Θέλω να σε δω. Να νιώσω άνθρωπος.
Κι ας είμαστε και οι 2 κάτι διαφορετικό από τους άλλους. Μαζί σου νιώθω εγώ.
Σε παρακαλώ.
Skunk Anansie-Secretly
Κωνσταντίνα.
Παρασκευή, Ιουλίου 30
It's the personal choice...
Τετάρτη, Ιουλίου 21
Κι οπου βγει
Παρασκευή, Ιουλίου 2
Τρίτη, Ιουνίου 29
όταν οι σκέψεις γίνονται λέξεις...
(καταβάθος κανένας δεν θέλει να ξέρει...)
όταν οι σκέψεις γίνονται λέξεις, η χροιά γίνεται πιο επίσημη, ψυχρή, τυπική...
(καθοδόν για το "επιθετική"...)
όταν οι σκέψεις γίνονται λέξεις, ο εγωισμός πρωταγωνιστεί...
όταν οι σκέψεις γίνονται λέξεις, η σιωπή απλώνεται...
όταν οι σκέψεις γίνονται λέξεις, το ύφος μεταμορφώνεται, συνοφρυώνεται...
(ο καθένας απομονώνεται...)
όταν οι σκέψεις γίνονται λέξεις, ο πόνος σαν σαράκι σε τρώει...
(γιατί κάτι από όλα αυτά που ακούστηκαν φάνηκε γνώριμο και ας μην θες να το παραδεχτείς...)
όταν οι σκέψεις γίνονται λέξεις, η αγκαλιά και το χάδι αποτελούν το μόνο καταφύγιο...
(γιατί όσο απόμακρος και σκληρός κι αν εμφανίζεσαι, "αλμυρό ύδωρ" ερεθίζει τα μάτια που εσύ κρατάς ερμητικά κλειστά...)
όταν οι σκέψεις γίνονται λέξεις, το αποτέλεσμα θα είναι ή ιδιαίτερα ευεργετικό ή θα σαρώσει τα πάντα...
όταν οι σκέψεις γίνονται λέξεις, θέλησα τα χείλη μου να συναντήσουν τα δικά σου...
(ακόμα και αν ήταν το σκληρό, εγωιστικό "αντίο"...)
Τετάρτη, Ιουνίου 23
***Βραβειο.***
Ευχαριστούμε το μπλογκ ''λόγος εν δράση'' και του οφείλουμε πολλά ακόμα ευχαριστώ........γιατί μας έδωσε το δεύτερο βραβείο μας και πραγματικά ούτε ενός χρονου αυτό το μπλογκ με έχει κάνει τόσο περήφανη και με έχει ανταμείψει για το οτι το τολμήσαμε όλες μαζί γιατί κορίτσια μου κακά τα ψέμματα αν δεν είχα και εσάς να ανοίγεται μια γυναικεία ψυχή στο αναγνωστικό κοινό το μπλογκ αυτό δεν θα ήταν τίποτα......
δικό σας κορίτσια μου μπράβο μας
Σειρα μας να το δωσουμε αλλου...
1.πνευμα-whitelighter
(γιατι τελευταία που τον κατάλαβα λίγο παραπάνω εκτίμησα τα κείμενα του ακόμα πιο πολύ)
2.παραμυθένια πραγματικότητα-αράχνη
(γιατι ήσουν πάντα εδώ)
3.οπου φυσάει ο άνεμος- Άνεμος
(γιατί έτσι μου αρέσει τα κείμενα με αγγιζουν)
4. can't hear yaaaa-μπατλερ
(γιατι μαρεσει η σχιζοφρένεια του)
5.venus-onfire-Venus
(γιατι με στοιχείο την φωτια ποιος μας πίανει)
με αγάπη και παραμυθένια φιλία
Sykaki
Κυριακή, Ιουνίου 20
...καὶ ποὺ δὲν ἦταν τότε θάλασσα;
οἱ λέξεις σου τὸ εἶπαν...
Σ᾿ ἐκεῖνες πούλησε ὁ ἔρωτας τὸ σεισμό του
κι ἦρθε στὴ ἐπιφάνεια ὅτι δὲ μ᾿ ἀγαποῦσες...
Κικὴ Δημουλᾶ
Σάββατο, Ιουνίου 12
Isolation
Καλημέρα. 6 παρά γράφει το ρολόι και γω δεν μπορώ να κοιμηθώ. Wish it was Tuesday...
Κάθομαι και σερφάρω στην μπλογκόσφαιρα, με το ξεχειλισμένο από σταγόνες ποτήρι μου να στάζει πληγωμένο εγωισμό, υποκρισία και μνησικακία. Που το πάω; Ακόμα δεν ξέρω. Κράξιμο; Too easy.
Άλλωστε τι να πω;
Αυτές τις μέρες νιώθω κάπως. Όχι, δεν θα γράψω για τα ερωτικά μου. Απλά είχα μια ακατανίκητη παρόρμηση να γράψω. Απλά να γράψω. Και δεν ήθελα να γράψω στο δικό μου μπλογκ. Το φοβάμαι. Το μπλογκ μου το αντιμετωπίζω ως έναν εαυτό πάνω στον οποίο έχω αποτυπώσει κυρίως άσχημες αναμνήσεις και πτυχές του χαρακτήρα μου. Είναι σαν να πληγώνεις ένα άτομο συνεχώς, και να το ξες αυτό, αλλά να συνεχίσεις να το πληγώνεις συνειδητά επειδή το θες. Σαν να χάνω την εμπιστοσύνη του εαυτού μου όλη την ώρα... και να μην σταματάω να το κάνω. Απλά συνεχίζω να με ανέχομαι.
Δεν νομίζω πως καταλαβαίνει κάποιος πως νιώθω. Όχι ότι θα πω: κανείς δεν με καταλαβαίνει, είμαι παρεξηγημένη, και θα γίνω κλαψιάρα. Απλά μου φαίνεται πως έχω πολύ παράξενη διάθεση... συνήθεια βλέπεις. Τέτοιες ώρες όταν γράφω μπορεί να βγάλω σκόρπια λόγια ή καταπληκτικά κείμενα.
Λοιπόν δεν καταλαβαίνω αν μου κάνει καλό να μπλογκάρω. Δεν ξέρω καν αν μου αρέσει. Απλά ήρθα εδώ και άρχισα να γράφω για εμένα. Αλλά εγώ είμαι απλά ένα συνηθισμένο άτομο, με φόβους, ανησυχίες, χαρακτήρα. Και σίγουρα δεν περιμένω να βρω φίλους από το νετ. Κάποτε ίσως. Τώρα... όχι.
Πονάω. Γιατί όμως; Γιατί θέλω να πονάω; Γιατί δεν έχω τι άλλο να κάνω; Για τί;
Τελικά είμαι μόνη. Ολομόναχη. Και δεν μπορώ να εμπιστευτώ πλήρως κανέναν. Κανέναν. Μόνο εμένα. Κοιτάζω έξω από το παράθυρο... βλέπω μία γαλήνια αυγή. Αναμνήσεις μιάς ζωής... αναμνήσεις της τελευταίας χρονιάς. Πως φτάσαμε ως εδώ;
Δεν ξέρω αν θέλω να μείνω μόνη. Για την ώρα όμως νιώθω πως όσα κάνω, όσα λέω, όσα δείχνω, είναι μία παράσταση για να είμαι αρεστή και αγαπητή. Είναι μία από τις ανεξάντλητες πτυχές του χαρακτήρα μου. Τουλάχιστον η Κωνσταντίνα 1, 7 και 9 συμφωνούν μαζί μου. Μέχρι και στο άτομο που έχω πιο κοντά μου δεν δείχνω τα πάντα.
Είμαι τόσο κουρασμένη...
Δεν αντιδρώ καλά στην συμπαράσταση. Οπότε αν έχετε σκοπό να μου γράψετε ένα παρηγορητικό σχόλιο, κρατήστε το καλύτερα. Δώστε μου κανά καλό κομμάτι ίσως... καμμιά ταινία, κανά βιβλίο. Πείτε μου τα δικά σας νέα. Δώστε μου το δικό σας μπλογκ. Ή φόρουμ. Ό, τι θέλετε...
ΥΓ. Δεν πιστεύω στην τύχη. Όταν πεθαίνουν τα ψέματα γεννιούνται ωραίοι στίχοι. ;)
Α, και στο μσν να βάλεις nick: Living Lie. Σου ταιριάζει τόσο απόλυτα.
ΥΓ. Γιατί δακρύζω...;
I'm not a stranger
No I am yours
With crippled anger
And tears that still drip sore
A fragile flame aged
Is misery
And when our hearts meet
I know you see
I do not want to be afraid
I do not want to die inside just to breathe in
I'm tired of feeling so numb
Relief exists I find it when
I am cut
I may seem crazy
Or painfully shy
And these scars wouldn't be so hidden
If you would just look me in the eye
I feel alone here and cold here
Though I don't want to die
But the only anesthetic that makes me feel anything kills inside
I do not want to be afraid
I do not want to die inside just to breathe in
I'm tired of feeling so numb
Relief exists I find it when
I am cut
Pain
I am not alone
I am not alone
I'm not a stranger
No I am yours
With crippled anger
And tears that still drip sore
But I do not want to be afraid
I do not want to die inside just to breathe in
I'm tired of feeling so numb
Relief exists I found it when
I was cut.
Σάββατο, Ιουνίου 5
Short story...
Πήρε το στυλό στα χέρια της κι άρχισε να γράφει. Να γράφει όσα είχε μέσα της καιρό. Και οι λέξεις έγιναν λυγμοί που την έπνιγαν, οι φράσεις έγιναν παράπονο που την έθλιβε, οι αράδες έγιναν μαχαίρια που πλήγωναν τις αναμνήσεις της. Έγραφε, έγραφε, έγραφε.. σε μια απόπειρα να μεταφέρει για λίγο το βάρος που πλάκωνε την ψυχή της... Ώσπου σώθηκαν τα λόγια της και καταλάγιασε κάπως το θηρίο μέσα της. Όχι πως είχε σκοπό να φτάσει αυτό στα δικά του χέρια, αλλά ήταν για την ίδια ένας τόπος να ξεσπάσει. Γιατί τις τελευταίες μέρες ένιωθε εγκλωβισμένη, φυλακισμένη από τον ίδιο της τον εαυτό. Και έπρεπε κάπου να εκτονωθεί. Κι αφού ένιωθε αφημένη από ανθρώπους και μόνη, έβγαζε το ξέσπασμα της στο χαρτί...
Ώρες τώρα τριγυρνούσε στα στενά της πόλης και τους διαδρόμους του μυαλού του. Χαμένος στις σκέψεις του. Παραδομένος σε ένα ατέρμονο ταξίδι στα "γιατί" που τον κύκλωναν... Γιατί άφησαν να φτάσουν ως εκεί; Γιατί κατέληξαν να μην έχουν από που να κρατηθούν για να συνεχίσουν; Γιατί δε γνωρίζουν πλέον τον τρόπο να διορθωθεί ότι έχει σπάσει; Αρκούσε άραγε μια λέξη;.. ένα χάδι;.. μια συγνώμη;.. Ή μήπως τίποτα δεν ήταν πλέον αρκετό; Μήπως ότι είχαν είχε χαθεί για πάντα πια;... Όχι, δεν μπορούσε να το δεχθεί αυτό. Δεν μπορούσε έτσι απλά να την αφήσει να βγει από τη ζωή του. Τίποτα δεν είχε τελειώσει. Όχι πριν να είναι σίγουρος ότι έχει κάνει τα πάντα για να το αποτρέψει...
Το κουδούνι χτυπούσε επίμονα. Το ξενύχτι όμως και τα δάκρυα την είχαν οδηγήσει σε έναν γλυκό ατάραχο ύπνο. Ξύπνησε απότομα και πήγε να ανοίξει. Πριν φτάσει στην πόρτα κοίταξε το είδωλο της στον καθρέφτη, για να αντικρύσει ένα πρόσωπο κουρασμένο από τις σκέψεις και πρησμένο από το κλάμα. Ποιος θα την έβλεπε σε αυτό το χάλι;.. Άνοιξε τελικά και μπροστά της εμφανίστηκε εκείνος... Αποφασισμένος πλέον και σίγουρος.. έτοιμος να δώσει ένα τέλος.. και ίσως μια ένα αρχή...
Δευτέρα, Μαΐου 17
'cause nobody wants to be lonely.......
There you are, in a darkened room
And you're all alone, looking out the window
Your heart is cold and lost the will to love
Like a broken arrow
Here I stand in the shadows
In the shadows
Come to come, come to me
Can't you see that...
Nobody wants to be lonely
Nobody wants to cry
My body's longing to hold you
So bad it hurts inside
Time is precious and it's slipping away
And I've been waiting for you all of my life
Nobody wants to be lonely
So why, why don't you let me love you?
Can you hear my voice, do you hear my song?
It's a seranade, so your heart can find me,
And suddenly you're flying down the stairs
Into my arms, baby
Before I start going crazy
Run to me
Cause I'm dying...
Nobody wants to be lonely
Nobody wants to cry
My body's longing to hold you
So bad it hurts inside
Time is precious and it's slipping away
And I've been waiting for you all of my life
Nobody wants to be lonely
So why
Why don't you let me love you?
I wanna feel you need me
Just like the air you're breathing
I need you here in my life........
Πέμπτη, Μαΐου 13
***Δεν σε φοβάμαι....πια***
Σαν χρώμα πονηρής αναπνοής σε πεντακάθαρο γυαλί σα φύσις αγρίεμα.
τόσο πολύ σου θύμωσα,και πέταξα κεραυνούς και έμοιασα της θάλασσας
και φωνή άλλαξα μα όταν ήρθε η στιγμή να σου αντισταθώ....
(δεν μπόρεσα)
Ψεύτρας ζωή και άγρυπνου έρωτα βράδυ
σαν λάθος σαν πάθος..Και όταν μου επιτέθηκες πάλι δεν φοβήθηκα σε κοίταξα αυστηρά
όσο μπορούσα και ήθελα να σου αντισταθώ μα....
Δεν με ρωτάς γιατί βουλιάζω στα μπλε σκοτεινά γιατί σε φοβόμουν, γιατί δεν δε φοβάμαι ΠΙΑ
δεν με μιλάς δεν με ξέρεις πια με χάνεις λεπτό το λεπτό και εγώ όσο αμίλητος μένεις αγριεύω και δεν σε φοβάμαι ΠΙΑ και δεν σε παρακαλώ δεν σου ζητάω έλεος...
μα όταν με κοίταξες ήθελα μέσα μου να σου αντισταθώ κι όμως...
Δεν σε φοβάμαι πια,συνήθιζα να σε φοβάμαι δυνατά και να υποτάσσομαι σε όλες τις σκέψεις σου
και να σε θέλω
και να με πονάς
και να σε θέλω
και εσύ να ζητάς πολλά
πιο πολλά
και πιο πολλά
όσα ήθελες...
Παρασκευή, Μαΐου 7
***ένα νέο blog***
Καθώς όλοι φαίνονται να αναζητούν απεγνωσμένα μια στιγμή ευτυχίας για να ξεφύγουν από τα προβλήματα της καθημερινότητας δημιουργήθηκε ένα νέο blog για όλουσ εκείνους που πιστεύουν ότι μπορούν να κάνουν την πραγματικότητα τους παραμυθένια...
Γιατί έτσι και αλλιώς όλοι θέλουμε το παραμύθι στη ζωή μας...
http://parami8eniapragmatikotita.blogspot.com/
Σάββατο, Μαΐου 1
...rainbow cupcakes...
Τρίτη, Απριλίου 27
Awards....
και τα βραβεία είναι έτοιμα για παράδοση....Τα βραβεία για φέτος είναι δύο....1ης θέσης και 2ης,του χρόνου θα έχουμε και με συγκεκριμένο θέμα.... πλην βεβαίως των κλασσικών....
Απο τα δυο μπλογκ ζητάω μόνο μια σχετική ανάρτηση
Άνεμος
μπράβο ανεμΆκο... με αγάπη και παραμυθένια φιλιά....
Ναπολέων...
Μπράβο και σε 'σένα μικρέ χαρακτήρα της ιστορίας...
με αγάπη και παραμυθένια φιλιά
ο διαγνωνισμός πάλι του χρόνου εδώ.....
ως τότε....
ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΙΛΙΑ
Κυριακή, Απριλίου 11
...το ρετρό βαλιτσάκι...
…χρόνος…
Κυλάει και πίσω δεν γυρνάει, λένε… Και τι αφήνει στο πέρασμα του? Αναμνήσεις, σκέψεις, φωτογραφίες, δώρα, συναισθήματα… Εκείνος προχωρά κι αυτά αυξάνονται και πληθύνονται…
…φθορά του χρόνου…
Είμαι πολύ μικρή για να ξέρω ακόμα… Λένε ότι επουλώνει αλλά ποτέ δεν ξεχνάς οριστικά κι αμετάκλητα υποθέτω… Οπότε όλα αυτά που θέλω να προστατέψω θα τα έχω λογικά για πάντα… Έτσι?
Αναμνήσεις… Δεν διαγράφονται εν μια νυκτί…
Πρόσωπα… Δεν φεύγουν με δυο λέξεις…
Όχι στο δικό μου κόσμο τουλάχιστον…
…κουτί αναμνήσεων…
Οκ! Είναι βαλιτσάκι… Ρετρό… Αλλά και τι μ’ αυτό δηλαδή? Ίσα ίσα έχει και δυο ασφάλειες για να μην αποκαλύπτεται στον καθένα… «Προσωπικά δεδομένα! Μην αγγίζετε!»… Τίποτα τέτοιο δεν έχει πάνω… Είναι διακριτικό κι απομονωμένο στη γωνιά του… Άλλοι είχαν μπαουλάκια στο παρελθόν κι εμείς έχουμε βαλιτσάκια τώρα…
New age! ;)
Μεταφέρονται και πιο εύκολα…
…δώρο…
Αυτό ακριβώς έψαχνα… Μετά από μια στιγμιαία απόφαση ήξερα ότι αυτό είναι ότι πιο κατάλληλο θα μπορούσα να βρω… Τι άλλο θα μπορούσες να χαρίσεις εξάλλου σε κάποιον που κατέχει μοναδική θέση στη ζωή σου εκτός από ένα κρησφύγετο για τα όνειρα και τις αναμνήσεις του? Παρελθόν – παρόν – μέλλον μπερδεύονται στις σκοτεινές γωνίες του κουτιού… Ο κόσμος σου ζωντανεύει ξανά… Και όταν νιώσεις πως ξεχνάς, θα είναι πάντα εκεί για να σε βοηθά να θυμηθείς… Στήριγμα για το παρόν, ζωηρή υπενθύμιση για το παρελθόν, κινητήρια δύναμη για το μέλλον…
Με ποιον άλλο τρόπο θα μπορούσες να φροντίσεις κάποιον που λατρεύεις? Πάρα μόνο φροντίζοντας τα όνειρα του και διατηρώντας ζωντανές τις αναμνήσεις του… Σαν πιστός φύλακας άγγελος…
Παρασκευή, Απριλίου 9
!!!ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ!!!
ο διαγωνισμός είναι πολύ απλός.... οι κύριοι που επιλέχθηκαν να είναι οι κύριοι αυτό που θέλω να κάνουν.... είναι να κάνουν μια σχετική ανάρτηση.....
τα μπλογκ που θα διαγωνισθούν είναι τα εξής,.....
Αν αγαπάς αληθινά
Όπου φυσάει ο Άνεμος
Έφηβος
Όταν ένας Ναπολέων εξομολογήθηκε τον έρωτα του
κορίτσιαααααααααα ψηφίζουμεεεεεε
Πέμπτη, Μαρτίου 25
Εσυ εσυ (sanjuro)
Σάββατο, Μαρτίου 20
from Greece with love
I MISS YOU, παπάκι…
Κυριακή, Μαρτίου 14
Ουρλιάζω στο κενό μα πέφτει κάτω η φωνή μου.
Είναι βαριά η φωνή μου και πονάει μέσα σε μεγάλους πονεμένους έρωτες της Δημουλά με βιαστικούς και άχαρους χωρισμούς όπως της Πολυδούρη με μελαγχολικές φαντασιώσεις του Καβάφη κάθομαι μόνη μου και αναρωτιέμαι πόσο εύκολο είναι να πονάς και αυτό να σε κάνει δμιουργικό και να είναι μόνη διέξοδος η γραφή πόσο ευχάριστη γίνεται η αφή της πένας τότε και πόσο πολύ να αγαπήσεις ένα ποίημα που γεννήθηκε μέσα από την μίτρα της απουσίας και του πόνου ? πόσο να θέλεις ένα κείμενο να έχει την υπογραφή σου ο ταν η κάθε του λέξη σου θυμίζει πόσο πόνεσες ή πόσο πονάς και γιατι η Ποίηση να σε φωνάζει με το μικρο σου και εσύ με μάτια πρησμένα να απαντάς σαν να μην συμβαίνει τίποτα αλλά να φαίνεσαι και να ουρλιάζεις από μέσα σου μα κενό και πάλι κενό και η φωνη σου ακριβό κρύσταλλο σε μαρμάρινο πάτωμα καθώς φιλιούνται σπάνε και ραγίζουν και αφήνουν χαραγματιές.....
Σάββατο, Μαρτίου 6
Κοίτα... σε αγαπάω ακόμα.
Δεν σου αξίζω. Δεν σου αξίζει μία τόσο χλιαρή σχέση. Δεν αξίζει να ασχολείσαι με απομεινάρια. Εσύ δεν αξίζει να αναλωθείς σε μένα.
Γιατί πραγματικά... βαρέθηκα να προσπαθώ να με κάνω να νιώσω ισάξια δίπλα σου. Γιατί ποτέ δεν θα είμαι. Ποτέ δεν θα μου αξίζει αυτή η θέση που έχεις κρατήσει δίπλα μου.
Κι όμως, εγώ ακόμα, σαν μαζοχιστικό καθίκι θα σε αγαπάω... μέχρι να πέσει η αυλαία. Μέχρι να κλείσεις εσύ τα μάτια σου και μέχρι να κλείσω τα δικά μου εγώ.
Και χαίρομαι που αποδείχθηκες άγγελος και γω δαιμόνιο.
Απόψε θα σου πω όσα ποτέ μου δεν σου πα
Είναι μελό η μουσική και βαριά του beat η λούπα
Τι κι αν πέρασαν χρόνια στην σκέψη μου έρχεσαι συχνά
και μοιάζεις ξέφωτο στα δάση του μυαλού μου τα πυκνά
M'αεράκι ζεστό ντύνεις την βαρυχειμωνιά μου
Είσαι το μόνο που θυμάμαι μες τη λησμονιά μου
Η ανάσα η γλυκιά στα πικρά πρωινά μου
Και λυπάμαι τελικά που διάλεξα την μοναξιά μου
Σε φαρμάκωσα μια, μα φαρμακώθηκα χίλιες
Κι από τότε έχουν κλείσει της ψυχής μου οι γρίλιες
Η αντάρα μου δεν λέει να ξεκαθαρίσει
και την φωτιά μου δεν μπορεί τίποτα να την σβήσει
Γιατί
Κοίτα ακόμα σαγαπάω
για σένα τραγουδάω για σένανε ξυπνάω την μέρα που έρχεται μα εγώ
Στο σώμα σου εγώ βρήκα το μέρος που ανήκα εσύ όμως δεν ανήκεις στο μέρος που εγώ ζω
μην με παρεξηγήσεις
μην με κακοκαρδίσεις
που διάλεξα στα μαύρα μου σκοτάδια εγώ να ζω
Να μην πιστέψεις ποτέ πως δεν σ αγάπησα
Θάλασσες πέρασα, βουνά πίσω μου άφησα
Στην μοναξιά μου για σένα δάκρυσα
Στα μονοπάτια μας μονάχος μου μπεκροπερπάτησα
Μες τα παλάτι μου τα υδροσκότεινα
Θυμάμαι έντονα τα χείλη σου τα κόκκινα που σαν μαγγίζανε όλα ανθίζανε
Κι ύστερα γαληνά με σιγονανουρίζανε
Θυμάμαι κι άλλα συνήθως δεν τα πειράζω, απόψε όμως τα σκάλισα για αυτό δεν ησυχάζω
Κι όσο μακριά σου και να μια μαζί ώρες περνάμε αφού στα όνειρά μου στην αγκαλιά σου κοιμάμαι..
Κοίτα
Κοίτα ακόμα σ αγαπάω
για σένα τραγουδάω για σένανε ξυπνάω την μέρα που έρχεται να μα εγώ
Στο σώμα σου εγώ βρήκα το μέρος που ανήκα εσύ όμως δεν ανήκεις στο μέρος που εγώ ζω
μην με παρεξηγήσεις
μην με κακοκαρδίσεις
που διάλεξα στα μαύρα μου σκοτάδια εγώ να ζω
κοίτα...
Γιατί ό, τι και αν γίνει... ακόμα σε αγαπάω. Και θα σε αγαπάω.
Αυτή η ανάρτηση, είναι αφιερωμένη στον Βασίλη, ακριβώς επειδή δεν πρόκειται να την δει ποτέ του. Και ακριβώς επειδή θα διαφωνήσει κάθετα με όλα. :)
Πέμπτη, Μαρτίου 4
τα Πάθη της Βροχής
άρχισε κι η βροχή να λιώνει τα μεσάνυχτα
μ’ αυτόν τον πάντα νικημένο ήχο
σι, σι, σι...
Ήχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ήχος κανονικός, κανονικής βροχής...
Όμως ο παραλογισμός
άλλη γραφή κι άλλην ανάγνωση
μού ’μαθε για τους ήχους...
Κι όλη τη νύχτα ακούω και διαβάζω τη βροχή,
σίγμα πλάι σε γιώτα, γιώτα κοντά στο σίγμα,
κρυστάλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ένα εσύ, εσύ, εσύ...
Και κάθε σταγόνα κι ένα εσύ,
όλη τη νύχτα
ο ίδιος παρεξηγημένος ήχος,
αξημέρωτος ήχος,
αξημέρωτη ανάγκη εσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σαν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ να διηγηθεί
και λέει μόνο εσύ, εσύ, εσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ένταση μονολεκτική,
το ένα εσύ σαν μνήμη,
το άλλο σαν μομφή
και σαν μοιρολατρία,
τόση βροχή για μια απουσία,
τόση αγρύπνια για μια λέξη,
πολύ με ζάλισε απόψε η βροχή
μ’ αυτή της τη μεροληψία
όλο εσύ, εσύ, εσύ,
σαν όλα τ’ άλλα νά’ ναι αμελητέα
και μόνο εσύ, εσύ, εσύ...
Κική Δημουλά
Συλλογή “Το λίγο του Κόσμου”, 1971.
Πέμπτη, Φεβρουαρίου 25
Μαζί με την ανανεωμένη διάθεση μου και κάτι νέο...
ένα νέο μπλογκ που σιγά σιγά θα αντικαταστήσει το και ζησαν αυτοι καλα δεν ειμαι αναισθητη λυπάμαι για το πρώτο μου μπλογκ αλλά μιας και η διάθεση μου είναι αλιως και το μπλογκ είναι πια σκοτεινό για μενα....
Είναι ώρα για κάτι πιο ευδιάθετο.....
καλή ανάγνωση σας περιμένω όλους
Σάββατο, Φεβρουαρίου 20
Γιατί με αγάπησες...
Καιρό έχω να αναρτήσω εδώ και μάλιστα σήμερα που ήθελα να γράψω κάποιος μου έσπασε τα νεύρα. Άκους εκεί από τις 3μιση και μετά λέμε καλησπέρα. Που τα ακούς αυτά ρε; Τα παίρνω, χωρίς πλάκα.
Σάββατο σήμερα. Και ας μπώ στο κυρίως θέμα διότι σιγοκαίω.
Μου λείπεις πάλι... όλη μέρα κι όλη νύχτα σε σκέφτομαι... Γιατί με βασανίζεις, σαν γλυκό πιοτό που δηλητηριάζει τον οργανισμό μου;
Δεν μο φτάνουν 5, ίσως 6 ώρες την εβδομάδα μαζί σου. Δεν μου φτάνει ολόκληρη η αιωνιότητα. Θέλω να ξυπνάω μαζί σου... να κοιμάμαι και το τελευταίο πράγμα που αθ έχω δει αν είσαι συ. Θέλω το τελευταίο πράγμα που θα νιώσω πριν πεθάνω να είναι τα χείλη σου... τα γλυκά, απαλά σου χείλη...
Μου λείπεις.. περισσότερο από όσο μπορώ να σου πω, περισσότερο από όσο έχω την δυνατότητα με αυτή την γλώσσα, που πλέον μου φαίνεται τόσο απελπιστικά αδύναμη αν εκφράσει το τι νιώθω για σένα... Μου λείπεις σαν το οξυγόνο, σαν τα όνειρα, σαν την ίδια την ουσία από την οποία είναι φτιαγμένη η ζωή.
Μου λείπεις... και κάτι τρέμει στο λαρύγγι μου... τα μάτια μου υγραίνονται και περιμένω την ώρα που θα 'ρθεις και θα με πάρεις στην αγκαλιά σου... να μου ψιθυρίσεις πόσο με αγαπάς και πόσο σου έλειψα και γω... Σου έλειψα; Εγώ; Αλήθεια; Μα γιατί; Τι θα μπορούσε να σου λείψει από εμένα; Τα έχεις όλα, αφού είσαι τα πάντα. Τα πάντα στην ζωή μου είσαι εσύ...
Μου λείπουν τα χέρια σου να αγγίζουν όλο μου το σώμα... μου λείπει το χαμόγελο από τα χείλη σου. Και μα τον θεό, χαμογελάς εξαιτίας μου. Πως κατάφερα τέτοιο θαύμα;
Πόσο μου λείπεις... πάλι.
Κρύβω τα δάκρυα από την φωνή μου, και χαίρομαι που δεν μπορείς να δεις το πρόσωπό μου από το τηλέφωνο... Γιατί δεν μπορώ να ακούω την ικετευτική φωνή σου να μου λέει "Μην κλαις, σε παρακαλώ".
Μου φέρνει κι άλλα δάκρυα στα μάτια...
Και αυτή η φωνή σου... η τόσο υπέροχη φωνή σου, ονειρεμένη, από την πρώτη στιγμή που σε άκουσα... Τόσο απαλή, ρευστή, φυσική, μα και την ίδια στιγμή τόσο εξωπραγματικά όμορφη...
A little fallen angel on your shoulder...
Μου λείπεις, αλλά δεν μπορώ να πω πως μου λείπεις με όλη μου την καρδιά. Γιατί την κρατάς στα χέρια σου. Και μου αρέσει ο τρόπος που την κρατάς. Τόσο προστατευτικά, γλυκά, τα χέρια σου την αγκαλιάζουν απαλά και προσέχουν να μην σου πέσει...
Άρα δεν έχει σημασία που δεν κρατάω εγώ την καρδιά μου. Γιατί εσύ την προσέχεις πολύ καλύτερα από μένα.
Περιφέρομαι μόνη στους άδειους δρόμους της πόλης... ψάχνω να σε βρω όπου κι αν είσαι. Ψάχνω την αγκαλιά σου, το δέρμα σου, τα χείλη σου να αγγίζουν τα δικά μου.
Δεν μπορώ άλλο. Μου λείπεις.
Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
σε περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.
Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.
Γιατί, μόνο γιατί σε σεναν άρεσε
γι' αυτό έμειν' ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Μόνο γιατί σε σεναν άρεσε.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
Τρίτη, Φεβρουαρίου 2
...crying skies...
Παρασκευή, Ιανουαρίου 22
Μια γυναικα σκέτη μάγισσα....ποσα πολλα ξέρει
Δευτέρα, Ιανουαρίου 18
Μια σύγχρονη πλανεύτρα Σειρήνα...
Παρασκευή, Ιανουαρίου 15
οσο μετραςω της σταγονες της βροχης στο τζαμι δακρυζω ...εισαι μακρυα και με πονα..
και να που τωρα ονειρευομαι πως ειμαι κοντα σου καθε σταγονα μια ανασα...
ετσι απλα σε ευχαριστω γιατι μου'δωσες πνοη την καταλληλη φορα στην καταλληλη στιγμη
εχεις στειλει μια ηλιαχτιδα να παλευει με το γκριζο που στα βαθυ της ψυχξς μου επικρατει κι εισαι εκει..
οταν κλεινω τα ματια μου και ονειρευομαι εισαι εκει..
οταν μεθαω με κρασι και χανομαι εισαι εκει...
οταν πεταω με την σκεψη μου εισαι εκει...
οταν γυριζω στην πραγματικοτητα εχεις χαθει..
κοιτα πως τα φερε η ζωη γλυκιε μου σαν αντανακλαση τον πιο κρυφο μου ονειρων στον καθρεφτη της ψυχης ...εσυ μου εδωσες μορφη καρδια μου...τωρα σου δινω μια αγγαλια για να κρυφτεις...φοβαμαι πως πραγματικα τους αφησα και αλλακσα...στασου καρδια μου να τους κοιταξουμε καταματα...και ασε τα αισθηματα σου να γινουνε προσαναμματα να αναψουν την φωτια που θα φερουν αγγελων ταγματα..να σε φιλανε οταν δεν θα ειμαι διπλα σου..να σου τραγουδουν τα στιχακια που θα σου γραφω...ζηταω πολλα συγγνωμη εμαθα να δινω ...ζαλιζομαι θα φυγω ελα κρατα με σφιχτα μεινε παντα οπως εισαι και αγαπα τον εαυτο σου πανω απο ολα ετσι απλα...
ομορφοι στιχοι....
Τετάρτη, Ιανουαρίου 13
βραβειο
Αγαπημενη μου venus εσενα δεν σε βραβευσα γτ εχεις ηδη βραβευθει....
αλλα εσυ εισαι καρδια μουυυυυ απο τις καλυτερες μην σε αφηνει τιποτα να το ξεχνας.
bellum civilis
Δευτέρα, Ιανουαρίου 11
who speaks the truth?
Τι γίνεται όταν ανάμεσα σε σένα και το έτερον σου ήμισυ μπαίνει ένα άτομο και σε γεμίζει υποψίες?
Και εκεί που ήσασταν μια χαρά και περνούσατε καταπληκτικά, ξαφνικά, κάνεις τις χειρότερες σκηνές ζηλοτυπίας που ούτε καν μπορούσες να φανταστείς ότι θα μπορούσες να κάνεις?
Και κατηγορείς ασύστολα?
Και από μέσα σου σε τρώει αργά και απολαυστικά σαν σαράκι?
Και ενώ λες… εγώ δεν είχα τέτοια δείγματα… απιστίας…
Και σκέφτεσαι τότε… υπάρχει πραγματικά καπνός χωρίς φωτιά?
Και ξανασκέφτεσαι… Μα ποιος είναι τόσο ανιδιοτελής, καλόψυχος, ειλικρινής και αγαθός ώστε να σου αποκαλύψει τις ‘βρωμοδουλειές’ του φίλου του?
Χωρίς ούτε ένα όφελος… ένα κίνητρο? Απλά τον πουλάει γιατί δεν μπορεί να αντέξει την κοροϊδία?
Και συνεχίζεις και σκέφτεσαι όμως… Οι ενδιαφερόμενοι πάντα τελευταίοι τα μαθαίνουν όλα?
Και συνεχίζεις να σκέφτεσαι, να προβληματίζεσαι και να διχάζεσαι σχετικά με το ποιος λέει την αλήθεια και ποιος τα παραμύθια…
Ώσπου… τι?
***Αλλά, λες… Έλα… Ξέχνα…***
Μια βασανισμένη λογική
Κυριακή, Ιανουαρίου 10
Το ρολόι του τοίχου...
Οι ώρες περνούσαν και το βλέμμα της έμενε κολλημένο στο ρολόι. Δώρο απ' όταν έπιασε το σπίτι, το είχε βάλει στον τοίχο στα αριστερά του καναπέ, πάνω από το τραπεζάκι του τηλεφώνου. Σ' εκείνο τον καναπέ ήταν πάλι κουλουριασμένη και το κοιτούσε, χάζευε τους δείκτες που έκαναν κύκλους ασταμάτητα. Χαμένη γι' ακόμη μια φορά στους διαδρόμους του νου της. Το χρόνο που περνούσε σ' αυτή τη θέση δεν μπορούσε να τον υπολογίσει πια, κι ας ήταν μόνη της έγνοια το ρολόι του τοίχου. Το παρατηρούσε και χανόταν στις αναμνήσεις της. Και κάπου κάπου μπέρδευε το παρελθόν με το παρόν, και τη θύμηση με την πραγματικότητα. Μετρούσε τις ώρες μέχρι να έρθει. Ανησυχούσε που καθυστερούσε. Θύμωνε που δεν εμφανιζόταν. Περίμενε να μπει μέσα όπως κάθε μέρα, να την κοιτάξει με το ζεστό του βλέμμα και να την σφίξει στην αγκαλιά του. Να κάτσουν μαζί να φάνε, να πούνε τα της ημέρας τους και έπειτα να κουλουριαστούν στον καναπέ μαζί βλέποντας τηλεόραση. Ή αν της έδινε εκείνο το άλλο βλέμμα, το γεμάτο επιθυμίες και υποσχέσεις, να τρέξουν να κουκουλωθούν στο κρεβάτι τους και να δωθούν ο ένας στον άλλον τόσο παθιασμένα, τόσο τρυφερά, ολοκληρωτικά. Ν' αγαπηθούν σαν να είναι η τελευταία τους φορά.
Εκείνες τις στιγμές ξεχνούσε φαίνεται πως αυτό το "κάθε μέρα" ήταν πολύ μακρινό, πως είχε χαθεί πια. Μαζί με εκείνον. Πως η πόρτα δεν θα άνοιγε ξανά για να αντικρύσει το πρόσωπο του, που τόσο το λάτρευε ώστε το είχε μάθει απ' έξω. Κάθε λεπτομέρεια, κάθε ρυτίδα, κάθε έκφραση του. Δεν θα ένιωθε πάλι το άρωμα του παντού τριγύρω, στον αέρα, στα έπιπλα, στο μαξιλάρι, στο σώμα της.
Με τον καιρό ίσως και η εικόνα του να θόλωνε στο μυαλό της, να ξεθώριαζε σαν παλιά φωτογραφία. Αλλά όχι! Αυτό δεν το δεχόταν, αυτό δεν μπορούσε να συμβεί. Το κομμάτι του μέσα της θα έμενε ανέγγιχτο, όσος καιρός κι αν περνούσε. Θα έμενε εκεί, στη ψυχή της, σφραγισμένο με το γλυκό του χαμόγελο. Αυτό το παιδικό του χαμόγελο, που όποτε το σκεφτόταν ήταν σα να τον έχει μπροστά της να της το χαρίζει ακόμη μία φορά. Έκλεισε τα μάτια της για να το θαυμάσει λίγο ακόμα.
Και τα άνοιξε για να κοιτάξει πάλι στο ρολόι. Είχε περάσει η ώρα, κι ούτε που το κατάλαβε. Σηκώθηκε λοιπόν να πάει για ύπνο, ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στο τραπεζάκι του τηλεφώνου, κάτω απ' το ρολόι. Και στο σημείωμα του, που το είχε αφήσει εκεί... πόσο καιρό αλήθεια;
"Ήταν μία από τις ομορφότερες νύχτες της ζωής μου... Να δω πως θα περάσουν οι ώρες σήμερα. Ανυπομονώ να γυρίσω κοντά σου...
Σ' αγαπάω..."
Έσβησε το φως, πήγε στο κρεβάτι και χάθηκε κάτω από το πάπλωμα. Είχε υποσχεθεί στον εαυτό της πως θα σταματήσει να κλαίει. Κάθε μέρα έδινε την ίδια υπόσχεση. Και κάθε βράδυ την έσπαγε...